DUVAR
Işıklı şehrin kenar mahallelerinin birinde,iki gecekondu arasında boş bir duvar varmış. Bu duvar bir süre beyaza boyanır,o günler mahallenin gençleri üzerine aşkını,isyanını,öfkesini yazarmış. Fakat kimin ne yazdığını kimse bilmezmiş. Bir gece onlarca telefon numarası yazılır,ertesi gün üzeri karalanıp bir kızın ismi yazılırmış. Bir süre sonra duvar mahallenin muhtarı tarafından boyanır,üzeri yalnızca orta yaşlı kadınlara ait olurmuş. Mahallenin kadınları el işlerini,evde yptıkları yemekleri satabilmek için bu duvarı reklam panosuna çevirirlermiş.
Onlardan sonra bir süre çocukların egemenliğine giren duvarın dibine renkli boyalar konur,çocuklar istedikleri resimleri çizer,istediklerini yazar,duvarın bir kenarını kendileri için işaretlerlermiş. Bu uygulamayı başlatan mahallenin muhtarı Seyfettin Bey altmışlarının sonunda bir amcaymış. Daha gençliğin başında bu mahallede bu duvarın önünde şahit olduğu olaylardan sonra karar vermiş Boş duvarı mahallenin yediden yetmişe tüm insanlarına hediye etmeye. Gençliğinde bu duvarın önünde mahallenin sağcı,solcuları öldürmüş birbirini. Evleri de duvarın karşısında olduğundan her gece yaşanan kavgaları pencerenin bir köşesinden izlermiş.
Sonra başka mahallelerden bile farklı gruplar kavga etmek için bu duvarın önüne gelmeye başlamış. Bütün mahalle halkı şikayetçiymiş bundan. Bu duvar tüm çevrenin en pis hesaplaşmalarının randevu adresi haline gelmiş bir süre sonra. Polisler de engel olamazmış çünkü üç beş gün sessizce beklerler,polis nöbeti bitince tekrar başlarlarmış gelmeye. Ve Seyfettin amca karar vermiş. Bir gün bu duvarı tüm kötülüklerden arındırıp iyilik için kullanmanın yolunu bulacakmış.
Duvarlar da insanları kavga için bir araya getirdiği gibi iyilik için ve iyi ilişkiler için de bir araya getirebilir. Bütün mesele birinin bu duvar iyilik için kullanılacaktır demesidir.